พ่อหลวงศรีผ่อง ซึ่งชอบสะสมเก็บของเก่ามีค่า หายาก ที่ท่านมีอยู่ และที่ญาติโยมถวายไว้มาจัดแสดงพร้อมปวารณาว่า ขอให้เป็นของส่วนกลางให้ทุกคนเป็นเจ้าของในนาม “พิพิธภัณฑ์วัดร้องเม็ง” จึงเริ่มต้นตั้งแต่วันนั้น และเมื่อนับเนื่องมาจนถึงบัดนี้มีอายุครบ 30 ปีพอดี

ด้วยเจตนารมณ์ไม่ซื้อ-ไม่ขาย แต่รับบริจาคสิ่งของเข้ามาไว้ในพิพิธภัณฑ์วัดร้องเม็งตั้งแต่ต้น จนถึงขณะนี้มีโบราณวัตถุ ศิลปวัตถุตั้งแต่ชิ้นเล็กสุดเท่าเข็ม จนถึงชิ้นใหญ่สุด รวมกันกว่า 6,000 ชิ้น มีอาคารจัดแสดง 2 หลัง เปิดให้ชมฟรีทุกวัน ตั้งแต่เวลา 09.00 – 18.00 น. มีผู้เข้าเยี่ยมชมเกือบทุกวัน ทั้งนักเรียน นักศึกษา ประชาชนทั่วไป กลุ่ม/ชุมชน จากจังหวัดต่าง ๆ ที่ต้องการศึกษาแบบอย่างพิพิธภัณฑ์ของวัด รวมทั้งนักท่องเที่ยวชาวต่างประเทศ มาศึกษาเรียนรู้ ถ่ายภาพ กระทั่งวัดร้องเม็งกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์แห่งหนึ่งของภาคเหนือ โดยอาคารพิพิธภัณฑ์หลังแรก วัตถุจัดแสดง เช่น ใบทะเบียนสมรส พ.ศ. 2480 สลากกินแบ่งรัฐบาล 2487 หนังสือพิมพ์สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ใบขับขี่เกวียน 2469 หนังสือสัญญาซื้อขายที่ดิน 2472 ราคาไร่ละ 109 บาท และของใช้ต่าง ๆ ส่วนหลังที่สอง จัดแสดงโบราณวัตถุ และศิลปวัตถุที่ได้จากผู้บริจาครายหนึ่ง เมื่อปี 2543 เป็นเครื่องไม้แกะสลัก แท่นพระพุทธรูป เครื่องสูง เมื่อครั้งพระองค์เสด็จฯ ไปทรงเปิดงานเทศกาลพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น ณ ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร กรุงเทพ ฯ วันที่ 3 พฤศจิกายน 2551 โดยพระดำเนินมาทอดพระเนตรซุ้มนิทรรศการพิพิธภัณฑ์วัดร้องเม็ง ได้มีพระราชปฎิสันถารกับพระครูโกวิทธรรมโสภณ ถึงความเป็นมาของพิพิธภัณฑ์วัดร้องเม็ง